Υπαρχουν 2 σημαντικοι κανονες ψυχολογιας / 1. Ελευθερη βουληση και 2. Η ηθική του Δημόκριτου

Απο οτι εχω διαβασει για ψυχολογια εχω ξεχωρισει 2 σημαντικους κανονες. Αυτος ειναι ο κανονας 1:

Κανονας 1: Υπαρχει ελευθερη βουληση τελικα;

 


Τι λεει η επιστημη:
Ισως το σημαντικοτερο ερωτημα ολων

Η ελεύθερη βούληση είναι αυταπάτη. Σκέψεις και προθέσεις προκύπτουν από παρασκηνιακές αιτίες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και δεν ελέγχουμε. Οι σκέψεις μας είτε είναι καθορισμένες από προϋπάρχουσες φυσικές αιτίες για τις οποίες δεν είμαστε υπεύθυνοι είτε αποτέλεσμα τυχαίων μεταβλητών τις οποίες δεν επιλέξαμε. Νευρώνες και εγκεφαλικά κύτταρα συνωμοτούν και κινούν τα νήματα της ύπαρξής μας κάθε στιγμή

Και οι εγκληματίες; Δεν είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους;

Αν λοιπόν έχουμε την ψυχή ενός δολοφόνου είμαστε άτυχοι, όχι κακοί. Αν άλλαζα θέση με έναν εγκληματία μόριο προς μόριο, με όλες τις εμπειρίες και την ανατροφή που έχει (κ την ψυχη), τότε θα ήμουν αυτός. (Η θεωρια του ντετερμινισμου)

Δεν υπάρχει κάτι επιπλέον που θα με έκανε διαφορετικό, κάτι που θα με έβγαζε από την αναγκαιότητα του πώς με καθοδηγεί η γενετική μου προδιάθεση και το περιβάλλον. Τότε όμως πώς μπορούμε να κρατήσουμε υπόλογο έναν εγκληματία για τις πράξεις του;

 

Μπορούμε να πούμε ότι έναν φονιάς φταίει για το έγκλημα που διέπραξε αν δεν το επέλεξε ο ίδιος; Σίγουρα η έννοια της τιμωρίας χάνει κάθε νόημα αν την εξετάσουμε κάτω από αυτό το πρίσμα. Είναι όμως ωφέλιμο, σωστό, να φυλακίζεις κάποιον; Σαφώς και είναι. Όταν φυλακίζουμε κάποιον, βασικά και πρωτίστως το κάνουμε για να προστατεύσουμε τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας από αυτόν.

Αυτή η ανάγκη δεν χάνεται υπό αυτήν τη σκοπιά. Για οποιονδήποτε λόγo και να σκοτώνει κάποιος, είτε επειδή είναι κακός είτε επειδή έτσι είναι "κουρδισμένος" να κάνει, το μέρος όπου ανήκει είναι η φυλακή. Ο άλλος λόγος που δικαιολογεί την φυλάκιση είναι η αποκατάσταση. Προσφέροντας δηλαδή το κατάλληλο περιβάλλον στον δράστη (αφού αποτύχαμε να παρέμβουμε στην ανατροφή του), μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά

/via antikleidi.com

Αν θελετε διαβαστε παρακατω και τη προσωπικη μου γνωμη για την ελευθερη βουληση:

Η προσωπικη μου γνωμη:



Ισως καποιοι το περασουν ξωφαλτσα ομως θα ερθει καποια στιγμη στη ζωη που η θα μισησετε η θα πονεσετε παρα πολυ και αυτο ειναι κατι που μπορει να μας γλυτωσει απο παρα πολυ ασχημα συναισθηματα και ασχημες επιπτωσεις.

Στην ουσια ολα υποκεινται σε μαθηματικα φυσικη και χημεια, δλδ στην υλη του ανθρωπου. Αν υπηρχε ενας αλγοριθμος ο οποιος να λαμβανε σαν μεταβλητες ολες που υπαρχουν σε ολες τις επιστημες σε ολο το πλανητη μας, θα μπορουσαμε να προβλεψουμε το μελλον και καθε φορα που θα αλλαζαμε κατι θα αλλαζε και το μελλον αφου θα αλλαζαν οι μεταβλητες

Πραγμα που σημαινει οτι ολα ειναι προδιαγεγραμμενα η εστω θα συμβουν με ενα συγκεκριμενο τροπο και δεν υπαρχει αλλος



Αν θα μπορουσαμε να υποστηριξουμε οτι 100% ΔΕΝ εχουμε ευθυνη για τα λαθη μας και τις κακες συμπεριφορες μας, αυτοματως ακυρωνουμε το αισθημα του θυμου μας και του εγωισμου. Πως θα θυμωσουμε με καποιον που δε φταιει; Ειναι παραλογο



Ο θυμος ειναι αντιδραση και πιεση προς αυτον για να καταλαβει οτι κανει λαθος και να τον αποτρεψει να το επαναλαβει ξανα

Αρα ο θυμος ειναι επιτρεπτος ως μοχλος πιεσης και ως ενα βαθμο (ενα βαθμο - μετρο που θα το βρουμε στο κανονα 2)

Παραυτα το μυαλο μας αδυνατει να δεχτει οτι δεν υπαρχει ενα μικρο ποσοστο ευθυνης στο ατομο (μιας και εχουμε εγωισμο), αρα η προσωπικη μου γνωμη ειναι οτι υπαρχει ευθυνη σε πολυ μικρο ποσοστο και ελ. βουληση (εξου και η υπαρξη θυμου)

Εκτος αν καταργησουμε το θυμο δλδ τον ελεγχουμε παντα οποτε οντως εκει δεν υπαρχει ελευθερη βουληση

Κανονας 2: Η ηθική του Δημόκριτου



Η ευθυμία αποκτάται με την τήρηση του μέτρου στις απολαύσεις και γενικά στη ζωή, με την αποφυγή υπερβολικών φιλοδοξιών, που οδηγούν στην πολυπραγμοσύνη και την υπερένταση: Οι άνθρωποι αποκτούν την ευχάριστη ψυχική διάθεση με τη μετρημένη απόλαυση και το μέτρο στη ζωή τους- αντίθετα, η στέρηση και η υπερβολή προκαλούν μεταπτώσεις και μεγάλες εντάσεις στην ψυχή

 

Ο Δημόκριτος υποστηρίζει το ιδανικό του μέτρου, όπως κάνουν και άλλοι Έλληνες στοχαστές. Την ιδέα του μέτρου τη θεμελιώνει καλύτερα απ’ ό,τι ο Αριστοτέλης. Ο τελευταίος καταλήγει στη διαπίστωση ότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το μέτρο, η μεσότητα, στην πράξη.

Αντίθετα ο Δημόκριτος βρήκε ένα κριτήριο του μέτρου. Το κριτήριο είναι καθαρά ψυχολογικό. Όταν νιώθει ο άνθρωπος μέσα του μεγάλες εντάσεις, όταν χάνει την ψυχική του ηρεμία, είναι απόδειξη ότι έχει ξεφύγει από το μέτρο, έχει μεταπέσει στην υπερβολή.  Ο Αριστοτέλης δεν σκέφθηκε κάτι τέτοιο ούτε αναφέρεται καν στις απόψεις του Δημοκρίτου

/via sciencearchives.wordpress.com

Δειτε τι ελεγε και ο Βολταιρος:
"Αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος, επειδή κάνει καλό στην υγεία"

/via sciencearchives.wordpress.com

Αν συνδιασουμε αυτη τη φιλοσοφια του Δημοκριτου και με την ελευθερη βουληση (κανονας 1) (που στην ουσια ειναι η θεωρια του ντετερμινισμου) εχουμε νομιζω μια καλη δικαιολογια να ειμαστε ηρεμοι οσο γινεται και να εχουμε διαλακτικοτητα απεναντι στη κριτικη και την επιθετικοτητα των αλλων

Σαφως και το να εισαι πληρως ηρεμος δε γινεται απλα τουλαχιστον να μη φτανουμε σε σημεια μεγαλου μισους απεναντι σε αλλους ανθρωπους που ισως μας εχουν βλαψει και στο παρελθον και δυσκολευομαστε να ξεχασουμε αφηνοντας τα καποια στιγμη πισω μας

Συμπερασμα των 2 κανονων συνδυαστικα:  
ΟΧΙ στο μισος ΝΑΙ στον ελεγχομενο θυμο